Maatje van Belzen (81). Alleenstaand. Geb. in Hofje de Pauw in Vlissingen. Stond bijna haar hele leven achter de viskarretjes op de Nieuwendijk.
“Nee, scherretjoehh riep ik niet. ‘k Heb nooit geleurd. Ja, j’oôrde daar van alles eej. Lief en leed kan je wêh zehhe. ‘k Heb er ook veêh kou gehad oôr.”
“Uut Middelburg kwamen ze zelfs. Een oôp van die mannetjes. De Belze loodsen waren ook goeie afnemers. Dat zijn viseters eej. Rog en alles.”
Maatje kwam op haar zevende jaar onder de tram bij de muziektent op het Bellamypark. “M’n onderbeen en m’n hand. Dat zie ’k nu nóg voor me…”
“Het is alsof het gisteren gebeurd is, gek eej. Maar ja, je praat er niet over. ‘k Heb er altied mee gewerkt. En mee gezwommen of belletje getrokken.”
“Ook sleetje rieën vanaf die steile helling bij Michiel. Dan had je een lekker vaartje eej. En dan afremmen want anders reed je het Beursgebouw binnen.”
“Vlissingen is zôh veranderd. Da’s niet te beschrijven. Ben natuurlijk wêh aan de waterkant gebleven. ‘t Speelde zich allemaal onder die boulevard af eej.”