Marianne Saaman (66). Alleenstaand. Opgegroeid in Vlissingen. Vertrok voor de liefde naar Rotterdam en keerde twaalf jaar later weer terug naar Vlissingen voor een andere liefde.
“Veel soorten werk gedaan. Vijvervreugd. AMZ-reizen. Vrouwenopvanghuis. Les aan anderstaligen. En de laatste jaren met plezier gewerkt bij de Knipbeurs, tweedehands kleding.”
“Met Vlissingen heb ik een haat-liefde-verhouding. Nu weer die hekken op de boule. Dat is toch van de gekke? De inspraak die we krijgen, is kiezen tussen twee soorten tralies.”
“En hoe het nu met de Machinefabriek gaat vind ik ook erg. De parkeergarage is het enige wat van het plan is overgebleven. De andere partijen zijn afgehaakt of hebben geen geld.”
“Ik ben een enorme wandelaar. Elke dag. Zeker over de groene boulevard. Je wordt een soort Eilandbewoner. Iedereen groet je. In Vlissingen ben je niet anoniem als je alleen bent.”
“Het wordt steeds drukker. Als ik aan het fietsen ben, denk ik wel eens: sodemieter op. Aan de andere kant: we hebben de toeristen hard nodig. Ze geven extra reuring in de stad.”
“Vlissingen is water. Een vakantie in de bergen is niks voor mij. Ik ben altijd weer blij als ik het vlakke land en de zee zie. Het liefst in de lente of de zomer. Dan floreer ik het best.”